Doel
Wat ben ik zonder een doel in mijn leven?
Wat heb ik een hekel aan de mode van het doelen stellen in de maatschappij.
Je een doel stellen en een trajekt met een geprotocolleerd stappenplan om dat doel te bereiken en als laatste check en dubbel check.
Ik kan weer es niet aan voldoen aan die maatschappelijke verwachtingen.
Wel jarenlang geprobeerd tot ik ziek werd.
In een vrij korte tijd werd... ik in het diepe gegooid met mijn onvoorspelbaar geworden lijf.
ME, zoals later gediagnostiseerd, betekende dat ik moest leren om naar mijn lichaam en geest te luisteren en om zo mijn grenzen leren kennen.
Die grenzen wilden zich niet laten vangen en werden per dag anders.
Wat moest ik dicht terug naar mijzelf en wat moest ik teruggaan naar weinig doen, geen stress en maar voelen, voelen in mijn lijf en in mijzelf om enig begrip te krijgen voor hoe mijn lijf werkte.
Doelenstellen hielp mij volstrekt niet.
Doelen stellen gaf de druk om te presteren, druk om aan mijn eigen misplaatste verwachtingen te voldoen.
Tot ik eindelijk begreep, dat een doel hebben, niet meer is dan een schijn-houvast
in de illusie van de maakbare wereld.
Natuurlijk wilde en wil ik beter worden.
Alleen om dat als doel te stellen is zinloos...want niemand weet nooit, bij geen enkele aandoening, van welke behandeling dan ook wat het effekt zal zijn van die behandeling.
En voor ME zijn er hooguit experimentele behandelingen.
Beter voor mij was om te voelen hoe ik me voelde en dat ruimte te geven, net als de gedachten die er op zo'n moment van ruimte geven, aandienden.
Dat te oefenen, tegen de stroom in van wat iedereen vond, bleek de ruis van de omgeving en van mijzelf, uit te filteren.
Wat er overbleef, was een innerlijke beweging voelbaar door een beeld, gevoel, idee etc die een richting aangaf.
Een richting waarin ik kon gaan.
Alleen de volgende stap liet zich innerlijk zien. En geen doel of stappenplan.
Slechts een stap.
En voor de volgende stap was deze procedure weer aan de beurt.
Dit is een organische manier van in het leven zijn, waarin 'zijn' belangrijk is.
En waarin ik niet word afgerekend op 'doen' en prestaties leveren.
Alle zekerheid, schijnzekerheid gekregen door het hebben van een doel, is weggevallen.
Toch helpt het mij om de onzekerheid van mijn leven niet weg te werken door positief te moeten denken en zijn.
Die onzekerheid leert wachten en geduld hebben en niets als vanzelfsprekend te nemen.
Voor mij is het realistischer om mijn wanhoop en angsten onder ogen te zien dan me aan schijnzekerheid en maakbaarheid vast te houden.
Eenzaam is dat, tegen de gangbare stroom in.
Dat wel......
Wat ben ik zonder een doel in mijn leven?
Wat heb ik een hekel aan de mode van het doelen stellen in de maatschappij.
Je een doel stellen en een trajekt met een geprotocolleerd stappenplan om dat doel te bereiken en als laatste check en dubbel check.
Ik kan weer es niet aan voldoen aan die maatschappelijke verwachtingen.
Wel jarenlang geprobeerd tot ik ziek werd.
In een vrij korte tijd werd... ik in het diepe gegooid met mijn onvoorspelbaar geworden lijf.
ME, zoals later gediagnostiseerd, betekende dat ik moest leren om naar mijn lichaam en geest te luisteren en om zo mijn grenzen leren kennen.
Die grenzen wilden zich niet laten vangen en werden per dag anders.
Wat moest ik dicht terug naar mijzelf en wat moest ik teruggaan naar weinig doen, geen stress en maar voelen, voelen in mijn lijf en in mijzelf om enig begrip te krijgen voor hoe mijn lijf werkte.
Doelenstellen hielp mij volstrekt niet.
Doelen stellen gaf de druk om te presteren, druk om aan mijn eigen misplaatste verwachtingen te voldoen.
Tot ik eindelijk begreep, dat een doel hebben, niet meer is dan een schijn-houvast
in de illusie van de maakbare wereld.
Natuurlijk wilde en wil ik beter worden.
Alleen om dat als doel te stellen is zinloos...want niemand weet nooit, bij geen enkele aandoening, van welke behandeling dan ook wat het effekt zal zijn van die behandeling.
En voor ME zijn er hooguit experimentele behandelingen.
Beter voor mij was om te voelen hoe ik me voelde en dat ruimte te geven, net als de gedachten die er op zo'n moment van ruimte geven, aandienden.
Dat te oefenen, tegen de stroom in van wat iedereen vond, bleek de ruis van de omgeving en van mijzelf, uit te filteren.
Wat er overbleef, was een innerlijke beweging voelbaar door een beeld, gevoel, idee etc die een richting aangaf.
Een richting waarin ik kon gaan.
Alleen de volgende stap liet zich innerlijk zien. En geen doel of stappenplan.
Slechts een stap.
En voor de volgende stap was deze procedure weer aan de beurt.
Dit is een organische manier van in het leven zijn, waarin 'zijn' belangrijk is.
En waarin ik niet word afgerekend op 'doen' en prestaties leveren.
Alle zekerheid, schijnzekerheid gekregen door het hebben van een doel, is weggevallen.
Toch helpt het mij om de onzekerheid van mijn leven niet weg te werken door positief te moeten denken en zijn.
Die onzekerheid leert wachten en geduld hebben en niets als vanzelfsprekend te nemen.
Voor mij is het realistischer om mijn wanhoop en angsten onder ogen te zien dan me aan schijnzekerheid en maakbaarheid vast te houden.
Eenzaam is dat, tegen de gangbare stroom in.
Dat wel......
