Mijn ME geschiedenis 4
ME hebben betekent voor mij dat ik jaren genegeerd, onderbehandeld, niet serieusgenomen , gekleineerd werd en vergeten. Niet altijd doelbewust, hoewel dat ook gebeurde, maar vooral omdat er geen oorzaak was en geen behandeling.
Toen mijn huisarts2 in 2000 die cirkel doorbrak, ontstond er eindelijk medische veiligheid.
In 2011 was ik lichamelijk en geestelijk uitgeput do...or mantelzorg en er moest iets gebeuren.
Ik besprak dat met mijn huisarts2 en precies in die tijd ontspoorde mijn huisarts2 en zij erkende dat meermaals.
In haar overspanning en ontkenning legde ze haar probleem op mijn bord en ging doen wat mijn grootste pijn in mijn leven is: mij negeren, mij onderbehandelen, niet serieus nemen, kleineren en vergeten. En dit door haar eigen problematiek.
Zij zette mij neer als onwillige patiente die haar advies om in psychotherapie te gaan, me neerlegde waardoor zij veel werk aan mij had.
Om zichzelf een gegronde klacht te besparen, loog ze over alles. Haar verwijt, dat ik zoveel zorg nodig had en dat ze mij zoveel zorg had gegeven, heeft me zielsdiep geraakt: net alsof ik wat aan kon doen dat ik ziek was en dat niet deed.
De zorg die ze me had gegeven werd mij verweten.
Ze sloeg om zich heen en ik kreeg de psychologische klappen. Mishandeling dus.
Het oude verhaal herleefde. Ziek en uitermate medische onveiligheid opnieuw.
Gelukkig ving huisarts2 me heel goed op en heeft heel veel tijd aan me besteed. Dat deed me heel goed.
Helaas zijn er voor een destructieve opmerking van een arts, 100 positieve uitspraken nodig om die ene te repareren. Psychologisch gezien. En ik heb er wel 50 gehad.
De schade is groot.
Als chronische ziekte en ME in het bijzonder, je leven zo uitgehold heeft, dat er niets meer over is en je arts een soort van life-line wordt, waardoor er medische veiligheid is, dan is het belangrijk om daar zorgvuldig mee om te gaan. en niet je patiënt afhankelijkheid en gestoord gedrag te verwijten.
En nu?
Ondertussen, na 3 jaar crisis, gaat het eindelijk wat beter.
Via internet heb ik lotgenoten leren kennen, ik ben teksten gaan schrijven, als pijnbestrijding vaak. Ik ben gaan haken, ook als pijnbestrijding en het is fijn om te doen. Mijn omslagdoeken vallen in de smaak en ik maak ze graag voor mensen.
Ik heb een vrijwilligster gevonden van Humanitas waar het mee klikt.
Er is een echte vriendschap ontstaan via internet, waar ik heel blij mee ben.
En er is medische veiligheid met mijn huisarts3 , die dit hele proces van de laatste 3 jaar ellende heeft meegemaakt, die me respektvol behandelt en naar me luistert.
Verder hebben de nieuwe antidepressiva en de erkenning van huisarts3 dat het gedrag van haar kollega onprofessioneel was en mijn analyse daarvan klopten, mijn leven gered.
Ik heb veel begrepen en geleerd van traumatisering en dat het hebben van ME traumatisch kan zijn net als overspanen gedrag van een arts die je vertrouwt, taboe is en daardoor ook een trauma kan worden.
En dat beide trauma's niet worden gezien en zelfs taboe lijken te zijn.
Psychologisch gezien is het ergste wat je een ander mens aan kunt doen, is hem/haar de schuld te geven waar hij/ zij niets aan kan doen, zoals bij ziekte en trauma.
Als dat door d GGZ wel gedaan wordt, dan verergert het trauma ipv te verbeteren. Er is erkenning en begrip nodig om een trauma goed door te komen.
Met mensen met ME gebeurt in de GGZ iets heel ergs, naast de psychosomatisering van ME.
Daar bovenop krijgen mensen met ME steeds vaker allerlei andere diagnoses krijgen zoals borderline en andere persoonlijkheidsstoornissen.
In de DSM4 staat bij elke stoornis, dat de klachten/kriteria niet mogen voortkomen uit een somatische aandoening. Als dat wel zo is, dan mag die diagnose niet gegeven worden.
Natuurlijk hebben ME patienten, psychische klachten die voortkomen uit het hebben van de chronische aandoening ME.
Maar omdat ME niet als een somatische aandoening wordt gezien, kunnen wij al die diagnoses over ons heen krijgen, terwijl dat niet zou mogen als ME als somatische aandoening zou worden erkend.
Een depressie wordt tegenwoordig gezien als hersenziekte, ME nog steeds als psychosomatisch.
Ondertussen wordt er zoveel onderzoek gedaan naar ontstekingen in de hersenen. Het wordt zo tijd........
Verkeerde diagnoses geven verkeerde behandelingen en zeker met de huidige protocollen en richtlijnen, gaat het helemaal verkeerd als je een verkeerde GGZ diagnose opgeplakt krijgt.
Daarnaast hanteert de GGZ de DSM4 als of het een medisch model is. Terwijl het niet meer is dan een classificatie-systeem is en geen diagnostisch systeem.
Somatische diagnoses zijn vaak objectief vast te stellen. ME is dat niet. Psychiatrische diagnoses ook niet. De zorgvuldigheid en bescheidenheid van de GGZ om diagnoses te stellen als vaststaande feiten, schaadt de zorg aan zieke mensen.
Bij mij begint heel voorzichtig en na lang knokken tegen wat de bierkaai leek, weer een beetje te stromen.
Ik heb geleerd dat mijn intuitie mij de goede wegwijst. en dat ik die mag gebruiken.
Verder heb ik besloten om mijn mond open te doen, als ik slecht bejegend wordt en als me de mond gesnoerd wordt net zolang tot ik uitgesproken ben.
Na 27 jaar ME is er weer rustiger vaarwater.
ME hebben betekent voor mij dat ik jaren genegeerd, onderbehandeld, niet serieusgenomen , gekleineerd werd en vergeten. Niet altijd doelbewust, hoewel dat ook gebeurde, maar vooral omdat er geen oorzaak was en geen behandeling.
Toen mijn huisarts2 in 2000 die cirkel doorbrak, ontstond er eindelijk medische veiligheid.
In 2011 was ik lichamelijk en geestelijk uitgeput do...or mantelzorg en er moest iets gebeuren.
Ik besprak dat met mijn huisarts2 en precies in die tijd ontspoorde mijn huisarts2 en zij erkende dat meermaals.
In haar overspanning en ontkenning legde ze haar probleem op mijn bord en ging doen wat mijn grootste pijn in mijn leven is: mij negeren, mij onderbehandelen, niet serieus nemen, kleineren en vergeten. En dit door haar eigen problematiek.
Zij zette mij neer als onwillige patiente die haar advies om in psychotherapie te gaan, me neerlegde waardoor zij veel werk aan mij had.
Om zichzelf een gegronde klacht te besparen, loog ze over alles. Haar verwijt, dat ik zoveel zorg nodig had en dat ze mij zoveel zorg had gegeven, heeft me zielsdiep geraakt: net alsof ik wat aan kon doen dat ik ziek was en dat niet deed.
De zorg die ze me had gegeven werd mij verweten.
Ze sloeg om zich heen en ik kreeg de psychologische klappen. Mishandeling dus.
Het oude verhaal herleefde. Ziek en uitermate medische onveiligheid opnieuw.
Gelukkig ving huisarts2 me heel goed op en heeft heel veel tijd aan me besteed. Dat deed me heel goed.
Helaas zijn er voor een destructieve opmerking van een arts, 100 positieve uitspraken nodig om die ene te repareren. Psychologisch gezien. En ik heb er wel 50 gehad.
De schade is groot.
Als chronische ziekte en ME in het bijzonder, je leven zo uitgehold heeft, dat er niets meer over is en je arts een soort van life-line wordt, waardoor er medische veiligheid is, dan is het belangrijk om daar zorgvuldig mee om te gaan. en niet je patiënt afhankelijkheid en gestoord gedrag te verwijten.
En nu?
Ondertussen, na 3 jaar crisis, gaat het eindelijk wat beter.
Via internet heb ik lotgenoten leren kennen, ik ben teksten gaan schrijven, als pijnbestrijding vaak. Ik ben gaan haken, ook als pijnbestrijding en het is fijn om te doen. Mijn omslagdoeken vallen in de smaak en ik maak ze graag voor mensen.
Ik heb een vrijwilligster gevonden van Humanitas waar het mee klikt.
Er is een echte vriendschap ontstaan via internet, waar ik heel blij mee ben.
En er is medische veiligheid met mijn huisarts3 , die dit hele proces van de laatste 3 jaar ellende heeft meegemaakt, die me respektvol behandelt en naar me luistert.
Verder hebben de nieuwe antidepressiva en de erkenning van huisarts3 dat het gedrag van haar kollega onprofessioneel was en mijn analyse daarvan klopten, mijn leven gered.
Ik heb veel begrepen en geleerd van traumatisering en dat het hebben van ME traumatisch kan zijn net als overspanen gedrag van een arts die je vertrouwt, taboe is en daardoor ook een trauma kan worden.
En dat beide trauma's niet worden gezien en zelfs taboe lijken te zijn.
Psychologisch gezien is het ergste wat je een ander mens aan kunt doen, is hem/haar de schuld te geven waar hij/ zij niets aan kan doen, zoals bij ziekte en trauma.
Als dat door d GGZ wel gedaan wordt, dan verergert het trauma ipv te verbeteren. Er is erkenning en begrip nodig om een trauma goed door te komen.
Met mensen met ME gebeurt in de GGZ iets heel ergs, naast de psychosomatisering van ME.
Daar bovenop krijgen mensen met ME steeds vaker allerlei andere diagnoses krijgen zoals borderline en andere persoonlijkheidsstoornissen.
In de DSM4 staat bij elke stoornis, dat de klachten/kriteria niet mogen voortkomen uit een somatische aandoening. Als dat wel zo is, dan mag die diagnose niet gegeven worden.
Natuurlijk hebben ME patienten, psychische klachten die voortkomen uit het hebben van de chronische aandoening ME.
Maar omdat ME niet als een somatische aandoening wordt gezien, kunnen wij al die diagnoses over ons heen krijgen, terwijl dat niet zou mogen als ME als somatische aandoening zou worden erkend.
Een depressie wordt tegenwoordig gezien als hersenziekte, ME nog steeds als psychosomatisch.
Ondertussen wordt er zoveel onderzoek gedaan naar ontstekingen in de hersenen. Het wordt zo tijd........
Verkeerde diagnoses geven verkeerde behandelingen en zeker met de huidige protocollen en richtlijnen, gaat het helemaal verkeerd als je een verkeerde GGZ diagnose opgeplakt krijgt.
Daarnaast hanteert de GGZ de DSM4 als of het een medisch model is. Terwijl het niet meer is dan een classificatie-systeem is en geen diagnostisch systeem.
Somatische diagnoses zijn vaak objectief vast te stellen. ME is dat niet. Psychiatrische diagnoses ook niet. De zorgvuldigheid en bescheidenheid van de GGZ om diagnoses te stellen als vaststaande feiten, schaadt de zorg aan zieke mensen.
Bij mij begint heel voorzichtig en na lang knokken tegen wat de bierkaai leek, weer een beetje te stromen.
Ik heb geleerd dat mijn intuitie mij de goede wegwijst. en dat ik die mag gebruiken.
Verder heb ik besloten om mijn mond open te doen, als ik slecht bejegend wordt en als me de mond gesnoerd wordt net zolang tot ik uitgesproken ben.
Na 27 jaar ME is er weer rustiger vaarwater.
