Vliegtuigramp MH17

Ik ben verbaasd over mezelf.....omdat ik toch anders reageer dan veel mensen op de vliegtuigramp en eigenlijk had ik dat ook met 9-11, de bijlmerramp en Volendam en de moorden op theo van gogh en pim fortuyn., de dood van prinses Diane.
Het zijn allemaal heel verschillende gebeurtenissen, waardoor Nederland op zijn kop staat en er massaal rouw, verdriet en woede gedeeld wordt.
...En een enorme saamhorigheid.
Alleen voel ik dat niet.
Wel vind ik het verschrikkelijk wat er gebeurd is, en besef ik heel goed hoe afschuwelijk het ook moet zijn voor de nabestaanden.

Waarom denk ik dan meteen aan al die stille rampen, in andere werelddelen, waar oorlogen jarenlang woedden en er enorm veel slachtoffers zijn, en die geen enkele hulp krijgen. Hele vluchtelingenkampen vol verdwaalde mensen die niets meer hebben.
Waarom denk ik dan aan al het stille leed achter vele voordeuren in Nederland.
Waar geen ministers, slachtofferhulp en cameraploegen komen filmen.
Ik kan er niks aan doen, dat dit direkt opkomt als ik weer beelden zie en commentaren hoor over de vliegtuigramp.
Collectieve rouw? Wordt er nou massaal gerouwd om deze slachtoffers, of rouwt iedereen zijn eigen onverwerkte rouw over eigen dierbaren.
Als dat zo is, geeft dat helemaal niks, integendeel. Wel denk ik dat het goed is om te weten waar jouw rouw mee te maken met de ramp of met jezelf. Bewustzijn houdt dingen helder voor iedereen en dan kun je ook rouwen zonder ramp. En ben je daar sneller doorheen. Want onverwerkte emoties en rouw maken je vatbaar voor oorlogvoering, micro of macro.

En dan de gemeenschappelijke verontwaardiging: het zouden slachtoffers geworden zijn van een oorlog waar wij niets mee te maken hebben.
Wat een onzin, natuurlijk hebben wij te maken met deze oorlog te maken en met wij bedoel ik Nederland.
Alle oorlogen over de hele wereld hebben met elkaar te maken, met macht en onmacht, rijkdom en armoe, liefde en liefdeloosheid, en dat soort tegenstellingen in de wereld. Daarin ben ik niet zo thuis, maar ik weet wel, dat alles met alles samenhangt.

Misschien is deze ramp wel een manier om het oorlogsleed wat ver van ons bed is en tot nu toe blijft, dichtbij te brengen.
En ons te confronteren met het gegeven dat ons leven niet veilig is en dat ons op elk moment ook iets kan overkomen, dat we opeens in een oorlog betrokken kunnen raken, omdat er nou eenmaal oorlogen woeden op deze aarde.
en als wij ver weg willen vliegen, dan kan dat dus zomaar gebeuren. En dan zijn het onschuldige slachtoffers, zoals er in oorlogen altijd onschuldige slachtoffers zijn.
Deze ramp is net zo erg als elke andere ramp, niet meer en niet minder.......

Massale woede lees ik op internet bij berichten over plunderen van bezittingen van de overledenen.
Waarom denk ik dan meteen: die mensen zijn straatarm en hebben weinig toekomst. Er valt rijkdom uit de lucht.
Wat zouden wij doen in die situatie?
Zijn zij zo slecht en wij zo goed.
Ik denk eigenlijk van niet.
En wat te denken van de mensen daar , ook onschuldigen die een of meer dod mensen in hun tuin vonden, hoe moeten zij dat ooit verwerken.
Waarom zie ik altijd meteen meerdere kanten van dingen?
En waarom ben ik niet meteen woedend en verdrietig, maar kijk ik meteen verder?

Ministers zijn diepgeraakt en diep verontwaardigd en wow wat wordt er een energie gestoken om de lichamen naar huis te krijgen.
En natuurlijk is dat hard nodig voor de nabestaanden en ben ik heel blij dat dat nu gelukt is en gaat lukken.
Waarom denk ik dan, aan ander leed waarvoor dezelfde ministers hun ogen sluiten en waarvoor ze niks doen. Want met deze ramp staan zij in het middelpunt van de belangstelling van de hele wereld. Dus worden ze op de vingers gekeken hoe ze dit aanpakken.
En oh wat is het ego-strelend om zo in de belangstelling te staan, terwijl je zo vaak
op je donder krijgt of de nek wordt aangekeken.

Dus ik voel me niet meer of minder boos of verdrietig dan anders en leef net zo mee als anders met welke grote of kleine ramp ver weg of dichtbij.