Dichterbij.

Mijn leven lang leefde ik met de vraag: wat is er toch met mij aan de hand?
Een lange zoektocht en veel geprobeerd.
Het hielp niet. Wel kreeg ik veel inzichten, maar mijn leven bleef moeilijk.
Net alsof ik naast mijn leven liep en niet erin.
Alle dingen die in veel leven gebeurden, gebeurden bij mij niet.
Spirituele wetmatigheden werkten niet bij mee.
Uiteindelijk werd ik ziek: ME, daarna kreeg ik ook een depressie en later nog een.
Daarachter verstopte ik een anders dan anderen leven.
Ik voelde me ook anders dan anderen,voelde me niet thuis.

En toen vond ik een antwoord op mijn vraag.
Mijn psychiater vertelde dat ik een KOPP kind was.
Kind van een ouder met psychische problemen.
Kort vertelde ze wat voor effekten dat allemaal kan hebben in je volwassen leven.
Ik herkende alles.

Want ik had twee ouders met psychiatrische aandoeningen.
En dat heeft veel grotere gevolgen dan ik wist, als psycholoog notabene.

Het heeft gevolgen voor de ontwikkeling van de hersenen,omdat ouders anders reageren.
En wat erfelijkheid betreft ben ik dubbel belast, ook in het brein.

Het weten hiervan heeft me opgelucht.
En ik ben heel boos dat geen enkele GGZ-er die ik de afgelopen jaren heb ontmoet, mij dit heeft verteld.
Ook vroeger niet.

Ik heb er 59 jaar voor moeten worden om dit puzzelstuk te ontvangen.
Misschien opent het een andere toekomst.

En zelfs nu deel ik dit niet met familie en andere mensen die mijn ouders kennen,
want ja, dit was een gezinsgeheim.

Ik hou heel veel van mijn ouders, dat heeft ook een geschiedenis hierdoor, en ik neem ze niets kwalijk.
Dit gaat over mijn ontwikkeling.