Stille crisis 2

Inzicht. Ik besef dat ik 8 jaar geleden in een crisis kwam.
Zonder suïcidaal te zijn. In mijn zoektocht naar hulp vond ik geen aansluiting en voelde ik me niet begrepen.

Besef nu, dat ik ook niet begrepen noch gezien werd, omdat mijn crisis niet gezien werd.
Ik werd beoordeeld als ' gezond met psychische problemen, met depressie zelfs '. En zo werd ik dan ook behandeld, of beter gezegd niet behandeld. De pillen die ik had, moesten het doen. Psychotherapie kwam er niet van.
Niet gehoord noch gezien worden, triggerde vroegere trauma's en daardoor werd mijn nood steeds hoger. En ik reageerde steeds heviger en uiteindelijk ook steeds onaagepaster:
ik werd er gek van dat niemand reageerde op wat ik aangaf. Ik kon het niet meer aan en dat vertelde ik ook. Geen reaktie.
De melding aan mijn huisarts dat ik lijdensdruk met getal 9 had, gaf eindelijk een reaktie. Toch werd mijn crisis nog steeds niet gezien. Ook niet door mezelf als zodanig benoemd.

Bij een vervanger vroeg ik om de crisisdienst. Ze belde niet, want ik was niet suïcidaal.
Dat ik al jaren een passieve doodswens had, vertelde ik niet meer. Want vervangster ging me coachen op depressie, door me te vertellen, wat ze moet vertellen tegen een patiënt met depressie.
Dat het nu zo voelt, dat het wel overgaat, hoewel dat nu niet zo voelt. Alleen mijn depressie bestond al 23 jaar en ging dus niet over.

Bovendien ging ze me vertellen hoe ik de tijd kon doorkomen, nl door de tijd in blokjes te verdelen met 1 activiteit per blokje. Dit advies stond zover af van mijn crisis, dat ik maar wegging. Het was dat ik niet suïcidaal was in stilte, anders was het fout gegaan.

Toen mijn eigen huisarts terug was, heb ik haar haast gesmeekt en bevolen om extra medicatie te regelen via een consult met een psychiater. God zij dank deed ze dat. Dat hielp enorm goed en ik vond eindelijk een vrijgevestigde psychiater waarmee het goed klikt.

Nu is de vraag of ik moet gaan vertellen, dat ik in crisis was en nog wel ben. Of zou dat weer een reden zijn om me door te verwijzen.?

@aavdoever

Stille crisis 1

Besef dringt langzaam door. Ik zat minstens 8 jaar in een ernstige crisis.
Had alleen een passieve doodswens en niet suïcidaal.

Hoewel ik me overal meldde voor hulp, kreeg ik die niet.
Ik zag er niet uit alsof ik in crises was.
Zo gewend om alles te verdragen, dat ik niet kon instorten.
Ik zei het wel, ik werd niet gehoord.
Ook niet door mezelf, want ik was niet op de hoogte van de terminologie en de definities in de GGZ.

Tot ik wist uit te brengen, dat mijn lijdensdruk voortdurend 9 was.
Toen drong er iets door......
Crisis zonder suicidaliteit bestaat ook, de stille crisis wil ook gezien worden.

Laat suicidaliteit niet het criterium zijn, bij crisisdiensten, 113 online, etc.
Als deze crisissen niet gezien worden, en er geen onmiddellijke en adekwate hulp wordt gegeven aan mensen met ' slechts ' een passieve doodswens, wordt de kans op onverwachte suïcide groter.
Ik heb alleen een passieve doodswens, maar ik maak me zorgen over een mogelijke ommeslag hierin. Geen idee.
Gelukkig is er nu een fijne psychiater die me hoort en me heel serieus neemt.
Er is dus een beetje hoop. Mijn passieve doodswens verdwijnt vrijwel meteen!

En tegelijk besef ik hoelang ik heb moeten volhouden en verdragen.
Dat is echt te lang geweest.

@aavdoever