woensdag 29 augustus 2018

Stille crisis 2

Inzicht. Ik besef dat ik 8 jaar geleden in een crisis kwam.
Zonder suïcidaal te zijn. In mijn zoektocht naar hulp vond ik geen aansluiting en voelde ik me niet begrepen.

Besef nu, dat ik ook niet begrepen noch gezien werd, omdat mijn crisis niet gezien werd.
Ik werd beoordeeld als ' gezond met psychische problemen, met depressie zelfs '. En zo werd ik dan ook behandeld, of beter gezegd niet behandeld. De pillen die ik had, moesten het doen. Psychotherapie kwam er niet van.
Niet gehoord noch gezien worden, triggerde vroegere trauma's en daardoor werd mijn nood steeds hoger. En ik reageerde steeds heviger en uiteindelijk ook steeds onaagepaster:
ik werd er gek van dat niemand reageerde op wat ik aangaf. Ik kon het niet meer aan en dat vertelde ik ook. Geen reaktie.
De melding aan mijn huisarts dat ik lijdensdruk met getal 9 had, gaf eindelijk een reaktie. Toch werd mijn crisis nog steeds niet gezien. Ook niet door mezelf als zodanig benoemd.

Bij een vervanger vroeg ik om de crisisdienst. Ze belde niet, want ik was niet suïcidaal.
Dat ik al jaren een passieve doodswens had, vertelde ik niet meer. Want vervangster ging me coachen op depressie, door me te vertellen, wat ze moet vertellen tegen een patiënt met depressie.
Dat het nu zo voelt, dat het wel overgaat, hoewel dat nu niet zo voelt. Alleen mijn depressie bestond al 23 jaar en ging dus niet over.

Bovendien ging ze me vertellen hoe ik de tijd kon doorkomen, nl door de tijd in blokjes te verdelen met 1 activiteit per blokje. Dit advies stond zover af van mijn crisis, dat ik maar wegging. Het was dat ik niet suïcidaal was in stilte, anders was het fout gegaan.

Toen mijn eigen huisarts terug was, heb ik haar haast gesmeekt en bevolen om extra medicatie te regelen via een consult met een psychiater. God zij dank deed ze dat. Dat hielp enorm goed en ik vond eindelijk een vrijgevestigde psychiater waarmee het goed klikt.

Nu is de vraag of ik moet gaan vertellen, dat ik in crisis was en nog wel ben. Of zou dat weer een reden zijn om me door te verwijzen.?

@aavdoever
Stille crisis 1

Besef dringt langzaam door. Ik zat minstens 8 jaar in een ernstige crisis.
Had alleen een passieve doodswens en niet suïcidaal.

Hoewel ik me overal meldde voor hulp, kreeg ik die niet.
Ik zag er niet uit alsof ik in crises was.
Zo gewend om alles te verdragen, dat ik niet kon instorten.
Ik zei het wel, ik werd niet gehoord.
Ook niet door mezelf, want ik was niet op de hoogte van de terminologie en de definities in de GGZ.

Tot ik wist uit te brengen, dat mijn lijdensdruk voortdurend 9 was.
Toen drong er iets door......
Crisis zonder suicidaliteit bestaat ook, de stille crisis wil ook gezien worden.

Laat suicidaliteit niet het criterium zijn, bij crisisdiensten, 113 online, etc.
Als deze crisissen niet gezien worden, en er geen onmiddellijke en adekwate hulp wordt gegeven aan mensen met ' slechts ' een passieve doodswens, wordt de kans op onverwachte suïcide groter.
Ik heb alleen een passieve doodswens, maar ik maak me zorgen over een mogelijke ommeslag hierin. Geen idee.
Gelukkig is er nu een fijne psychiater die me hoort en me heel serieus neemt.
Er is dus een beetje hoop. Mijn passieve doodswens verdwijnt vrijwel meteen!

En tegelijk besef ik hoelang ik heb moeten volhouden en verdragen.
Dat is echt te lang geweest.

@aavdoever

donderdag 19 oktober 2017

Kringloop
Drama's blijven komen
als gebeden zonder end
tranen blijven stromen
zielenzeer zo diep geplengd
Verloren alle mooie dromen
Leven zien zoals het is
Lessen leren en belonen
Levenskunst van binnenuit
Langzaamaan wat tranen drogen
waar een uitweg zichzelf vindt
Sterker weten, mededogen
vormen leven voor de wind
Soms weer vallen en ook opstaan
blauwe plekken doen nog zeer
Nieuwe wegen mogen inslaan
doelen vinden keer op keer
Vrijgevochten rust beleven
vrede met het nieuw bestaan
Reiken naar een dieper weten
Donker vinden en doorstaan
Het laatste woord kalm gesproken
engelen wachten al
op voorbij gaan van de tijden
en jij heel snel komen zal
Liefde vindend in je lijden
ben je klaar voor ander leven
met een glimlach ga je
naar waar je wordt verwacht
Licht verworven hier op aarde
leidt je naar je eigen plek
waar geliefden zich bevinden
je begroeten vanuit waarde
weer een levensgang voltooid
en je opdracht is vervuld
werken voor een nieuwe ronde
als het daarvoor tijd is ooit
Dan opnieuw mag jij weer voortgaan
naar een nieuw en aards bestaan
waar je vaag zult weten
waarom je bent gegaan
Cirkel wordt telkens gesloten
Zonder besef waar 't om gaat
Telkens wat bewuster
wordt liefde begrepen i.p.v. haat
Dat begrijpen maakt dat duister
meer verlicht wordt keer op keer
totdat de hele mensheid luistert
en begrijpt wat wordt geleerd
Dan ja dan zal liefde wonen
In het aardse paradijs
Dan ja dan zal vrede komen
en worden mensen wijs.

dinsdag 17 oktober 2017

Psychiater

      Geef me de ruimte en ik ga in vrijheid
      Beneem me mijn vrijheid en ik ga vechten
      Geef mij onterecht de schuld, dan ga ik me verdedigen
      Verklaar me voor gestoord, dan traumatiseer je me
      Maak je me monddood dan mishandel je me
       Leg  me vanuit je macht beperkingen op
      dan is dat machtsmisbruik
      Net zoals jij en iedereen het zou ervaren

       Alleen ben ik psychiatrische patient en die  is outcast
       daarom mag je alles aan me doen ,
       omdat ik zelf niet kan weten, wat ik nodig heb
       voor mij bepalen, dat mag pas als ik onbekwaam ben
       met een rechter in de buurt om je te toetsen
       en zover is het nog lang niet

       Ondanks mijn mensenrechten, heb ik geen rechten
       klachten indienen heeft voor mij geen zin
       ik ben toch geestelijk ziek
       ik kan mezelf niet beoordelen
       jij weet alles maar hebt vooral alle macht
       om mij te maken en te breken
       dat is een gevaarlijk bezit
       met een enorme verantwoordelijkheid
       waarmee je voor God kunt spelen
       maar je dat niet mag

       Voor je mijn ziel breekt, ga ik weg
       In vrijheid
       Ik hoop dat jij nooit hoeft te voelen
       wat mij wordt gedaan
       mijn hart bloedt mijn tranen
       en weent zich heel
 
       Geef me ruimte.

        @aavdoever

vrijdag 5 mei 2017

Dichterbij.

Mijn leven lang leefde ik met de vraag: wat is er toch met mij aan de hand?
Een lange zoektocht en veel geprobeerd.
Het hielp niet. Wel kreeg ik veel inzichten, maar mijn leven bleef moeilijk.
Net alsof ik naast mijn leven liep en niet erin.
Alle dingen die in veel leven gebeurden, gebeurden bij mij niet.
Spirituele wetmatigheden werkten niet bij mee.
Uiteindelijk werd ik ziek: ME, daarna kreeg ik ook een depressie en later nog een.
Daarachter verstopte ik een anders dan anderen leven.
Ik voelde me ook anders dan anderen,voelde me niet thuis.

En toen vond ik een antwoord op mijn vraag.
Mijn psychiater vertelde dat ik een KOPP kind was.
Kind van een ouder met psychische problemen.
Kort vertelde ze wat voor effekten dat allemaal kan hebben in je volwassen leven.
Ik herkende alles.

Want ik had twee ouders met psychiatrische aandoeningen.
En dat heeft veel grotere gevolgen dan ik wist, als psycholoog notabene.

Het heeft gevolgen voor de ontwikkeling van de hersenen,omdat ouders anders reageren.
En wat erfelijkheid betreft ben ik dubbel belast, ook in het brein.

Het weten hiervan heeft me opgelucht.
En ik ben heel boos dat geen enkele GGZ-er die ik de afgelopen jaren heb ontmoet, mij dit heeft verteld.
Ook vroeger niet.

Ik heb er 59 jaar voor moeten worden om dit puzzelstuk te ontvangen.
Misschien opent het een andere toekomst.

En zelfs nu deel ik dit niet met familie en andere mensen die mijn ouders kennen,
want ja, dit was een gezinsgeheim.

Ik hou heel veel van mijn ouders, dat heeft ook een geschiedenis hierdoor, en ik neem ze niets kwalijk.
Dit gaat over mijn ontwikkeling.

zaterdag 11 maart 2017

Solidariteit

Solidariteit.
De laatste tijd gaat het steeds vaker over solidariteit binnen de ME-gemeenschap. De onderzoekscommissie die is ingesteld door De Gezondheidsraad komt binnenkort met een rapport over ME.
En er is strijd. Strijd omdat de verkeerde mensen in de commissie zouden zitten.
Woede viert hoogtij, met angst en wanhoop onderliggend.
Solidariteit wordt geëist, in de zin van dezelfde mening moeten hebben en één lijn moeten trekken naar buiten toe.
Geëist en daar zit wat mij betreft de angel.
Solidariteit ontstaat in vrijheid.
Solidariteit geeft ruimte aan verschillende meningen en begrijpt dat verschillende wegen naar hetzelfde doel kunnen leiden en verwelkomt verschillende strategieën.
Solidariteit is wederzijds.
Solidariteit waarbij macht hoogtij viert, is geen solidariteit maar schijn.
Schijnveiligheid en illusie dat wij alleen één zijn.
Er zijn andere meningen en opvattingen over hoe de strijd gevoerd moet worden.
Het lijkt te gaan tussen vijandsdenken met complotten og dialoog met de 'vijand".
Vijandsdenken polariseert en ik wil me daar niet mee verbinden.
Mijn hardbevochten vrije geest laat zich niet meer inperken.
Dan maar alleen op de barricaden.....

woensdag 10 december 2014

Mijn ME geschiedenis 4

Mijn ME geschiedenis 4

ME hebben betekent voor mij dat ik jaren genegeerd, onderbehandeld, niet serieusgenomen , gekleineerd werd en vergeten. Niet altijd doelbewust, hoewel dat ook gebeurde, maar vooral omdat er geen oorzaak was en geen behandeling.

Toen mijn huisarts2 in 2000 die cirkel doorbrak, ontstond er eindelijk medische veiligheid.
In 2011 was ik lichamelijk en geestelijk uitgeput do...or mantelzorg en er moest iets gebeuren.
Ik besprak dat met mijn huisarts2 en precies in die tijd ontspoorde mijn huisarts2 en zij erkende dat meermaals.
In haar overspanning en ontkenning legde ze haar probleem op mijn bord en ging doen wat mijn grootste pijn in mijn leven is: mij negeren, mij onderbehandelen, niet serieus nemen, kleineren en vergeten. En dit door haar eigen problematiek.
Zij zette mij neer als onwillige patiente die haar advies om in psychotherapie te gaan, me neerlegde waardoor zij veel werk aan mij had.
Om zichzelf een gegronde klacht te besparen, loog ze over alles. Haar verwijt, dat ik zoveel zorg nodig had en dat ze mij zoveel zorg had gegeven, heeft me zielsdiep geraakt: net alsof ik wat aan kon doen dat ik ziek was en dat niet deed.
De zorg die ze me had gegeven werd mij verweten.
Ze sloeg om zich heen en ik kreeg de psychologische klappen. Mishandeling dus.

Het oude verhaal herleefde. Ziek en uitermate medische onveiligheid opnieuw.
Gelukkig ving huisarts2 me heel goed op en heeft heel veel tijd aan me besteed. Dat deed me heel goed.

Helaas zijn er voor een destructieve opmerking van een arts, 100 positieve uitspraken nodig om die ene te repareren. Psychologisch gezien. En ik heb er wel 50 gehad.
De schade is groot.

Als chronische ziekte en ME in het bijzonder, je leven zo uitgehold heeft, dat er niets meer over is en je arts een soort van life-line wordt, waardoor er medische veiligheid is, dan is het belangrijk om daar zorgvuldig mee om te gaan. en niet je patiënt afhankelijkheid en gestoord gedrag te verwijten.

En nu?

Ondertussen, na 3 jaar crisis, gaat het eindelijk wat beter.
Via internet heb ik lotgenoten leren kennen, ik ben teksten gaan schrijven, als pijnbestrijding vaak. Ik ben gaan haken, ook als pijnbestrijding en het is fijn om te doen. Mijn omslagdoeken vallen in de smaak en ik maak ze graag voor mensen.
Ik heb een vrijwilligster gevonden van Humanitas waar het mee klikt.
Er is een echte vriendschap ontstaan via internet, waar ik heel blij mee ben.
En er is medische veiligheid met mijn huisarts3 , die dit hele proces van de laatste 3 jaar ellende heeft meegemaakt, die me respektvol behandelt en naar me luistert.

Verder hebben de nieuwe antidepressiva en de erkenning van huisarts3 dat het gedrag van haar kollega onprofessioneel was en mijn analyse daarvan klopten, mijn leven gered.

Ik heb veel begrepen en geleerd van traumatisering en dat het hebben van ME traumatisch kan zijn net als overspanen gedrag van een arts die je vertrouwt, taboe is en daardoor ook een trauma kan worden.
En dat beide trauma's niet worden gezien en zelfs taboe lijken te zijn.
Psychologisch gezien is het ergste wat je een ander mens aan kunt doen, is hem/haar de schuld te geven waar hij/ zij niets aan kan doen, zoals bij ziekte en trauma.

Als dat door d GGZ wel gedaan wordt, dan verergert het trauma ipv te verbeteren. Er is erkenning en begrip nodig om een trauma goed door te komen.
Met mensen met ME gebeurt in de GGZ iets heel ergs, naast de psychosomatisering van ME.

Daar bovenop krijgen mensen met ME steeds vaker allerlei andere diagnoses krijgen zoals borderline en andere persoonlijkheidsstoornissen.
In de DSM4 staat bij elke stoornis, dat de klachten/kriteria niet mogen voortkomen uit een somatische aandoening. Als dat wel zo is, dan mag die diagnose niet gegeven worden.
Natuurlijk hebben ME patienten, psychische klachten die voortkomen uit het hebben van de chronische aandoening ME.
Maar omdat ME niet als een somatische aandoening wordt gezien, kunnen wij al die diagnoses over ons heen krijgen, terwijl dat niet zou mogen als ME als somatische aandoening zou worden erkend.
Een depressie wordt tegenwoordig gezien als hersenziekte, ME nog steeds als psychosomatisch.
Ondertussen wordt er zoveel onderzoek gedaan naar ontstekingen in de hersenen. Het wordt zo tijd........

Verkeerde diagnoses geven verkeerde behandelingen en zeker met de huidige protocollen en richtlijnen, gaat het helemaal verkeerd als je een verkeerde GGZ diagnose opgeplakt krijgt.
Daarnaast hanteert de GGZ de DSM4 als of het een medisch model is. Terwijl het niet meer is dan een classificatie-systeem is en geen diagnostisch systeem.
Somatische diagnoses zijn vaak objectief vast te stellen. ME is dat niet. Psychiatrische diagnoses ook niet. De zorgvuldigheid en bescheidenheid van de GGZ om diagnoses te stellen als vaststaande feiten, schaadt de zorg aan zieke mensen.

Bij mij begint heel voorzichtig en na lang knokken tegen wat de bierkaai leek, weer een beetje te stromen.
Ik heb geleerd dat mijn intuitie mij de goede wegwijst. en dat ik die mag gebruiken.
Verder heb ik besloten om mijn mond open te doen, als ik slecht bejegend wordt en als me de mond gesnoerd wordt net zolang tot ik uitgesproken ben.

Na 27 jaar ME is er weer rustiger vaarwater.