Missie
December dit jaar geeft me wel even een terugkijk-momentje en een update voor degenen die later ingeschakeld hebben.
Vorig jaar rond deze tijd kwam ik hier in een nogal desolate toestand aanzetten op FB.
Mijn leven had alle gebaande en bekende paden verlaten en ik maakte kennis met een enorm kruispunt, tenminste ik hoopte dat het een kruispunt was, want ik zelf had geen enkele clou meer wat mijn leven wilde en nodig had en of er ergens nog een verder op me wachtte of niet.
Ik heb me op internet en FB gestort in de hoop ergens mijn verloren weg terug te vinden. In de echte wereld kon ik dat door de ME niet doen.
En wat heb ik FB onveilig gemaakt, vrienden gemaakt en vijanden, een spoed-kursus: leer mij mensen kennen.....
Verder heb ik me verdiept in ME en in PTSS.
Behalve me erin verdiepen, heb ik geprobeerd mijn eigen kennis en ervaring en gedachten te vormen.
En omdat er een gebrek aan gesprekspartners is en ik een dringende noodzaak voelde om me te gaan uiten. En die noodzaak voelde als een kwestie van leven of dood.
Dit hele proces voelde en voelt als een kwestie van leven en dood.
Er was zo slecht naar me geluisterd in mijn leven en me de mond gesnoerd op een weliswaar subtiele manier, maar toch...
Elke ME-er weet hoe dat gebeurt, dat niet luisteren en de mond snoeren....en het werd breder, toen ik naar een psychotherapeut als gesprekspartner zocht.
Met alle narigheid van dien.
Om hieraan niet aan onder door te gaan, heb ik een soort besluit genomen om me niet meer de mond te laten snoeren en alles te uiten wat geuit wil worden.
En de plek waar ik dat vooral ben gaan doen, is hier en op FB.....
Hier heb ik mezelf ruimte gegeven om me uit te spreken, ook over dingen die anderen misschien veel te privé vonden en nog vinden. En dat kan ik me voorstellen.
Dit is de tijd van mijn leven dat ik niet meer wil zwijgen en wat onder tafel geveegd wordt en genegeerd mbt mijn welzijn en gezondheid, zal ik bevechten tot ik erbij neer val.
Ik heb een missie, mijzelf redden.
Wees niet bang: jullie weten echt niet alles van me, hoor ! :-)
Vorig jaar rond deze tijd kwam ik hier in een nogal desolate toestand aanzetten op FB.
Mijn leven had alle gebaande en bekende paden verlaten en ik maakte kennis met een enorm kruispunt, tenminste ik hoopte dat het een kruispunt was, want ik zelf had geen enkele clou meer wat mijn leven wilde en nodig had en of er ergens nog een verder op me wachtte of niet.
Ik heb me op internet en FB gestort in de hoop ergens mijn verloren weg terug te vinden. In de echte wereld kon ik dat door de ME niet doen.
En wat heb ik FB onveilig gemaakt, vrienden gemaakt en vijanden, een spoed-kursus: leer mij mensen kennen.....
Verder heb ik me verdiept in ME en in PTSS.
Behalve me erin verdiepen, heb ik geprobeerd mijn eigen kennis en ervaring en gedachten te vormen.
En omdat er een gebrek aan gesprekspartners is en ik een dringende noodzaak voelde om me te gaan uiten. En die noodzaak voelde als een kwestie van leven of dood.
Dit hele proces voelde en voelt als een kwestie van leven en dood.
Er was zo slecht naar me geluisterd in mijn leven en me de mond gesnoerd op een weliswaar subtiele manier, maar toch...
Elke ME-er weet hoe dat gebeurt, dat niet luisteren en de mond snoeren....en het werd breder, toen ik naar een psychotherapeut als gesprekspartner zocht.
Met alle narigheid van dien.
Om hieraan niet aan onder door te gaan, heb ik een soort besluit genomen om me niet meer de mond te laten snoeren en alles te uiten wat geuit wil worden.
En de plek waar ik dat vooral ben gaan doen, is hier en op FB.....
Hier heb ik mezelf ruimte gegeven om me uit te spreken, ook over dingen die anderen misschien veel te privé vonden en nog vinden. En dat kan ik me voorstellen.
Dit is de tijd van mijn leven dat ik niet meer wil zwijgen en wat onder tafel geveegd wordt en genegeerd mbt mijn welzijn en gezondheid, zal ik bevechten tot ik erbij neer val.
Ik heb een missie, mijzelf redden.
Wees niet bang: jullie weten echt niet alles van me, hoor ! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten