Onoplosbaar
Gisteren berichten van eenzaamheid.
Vandaag berichten van een kudde olifanten die langsgaat bij de ME-ers die hun niet eenzame kerst vierden. En nu dus veel zieker zijn van het fijn hebben met geliefden.
En zie hier de val waarin mensen met ME gevangen zitten.
Door het vaak jaren tot decennia ziek-zijn verdwijnt de natuurlijke kringloop van het bouwen aan een sociaal netwerk: vrienden verdwijnen ...en er is geen energie om bezigheden buitenshuis te doen waarbij je dan nieuwe mensen kunt ontmoeten.
Alleen heel trouwe vriendschappen overleven en vaak zijn die er niet.
Dan blijft je familie en/of je eigen gezin over voor live kontakt.
Als die er niet (meer) zijn of als er daar grote problemen zijn, dan ontstaat er een daadwerkelijk tekort aan menselijk kontakt en warmte.
Ik weet niet meer of voldoende menselijk kontakt valt onder de eerste levensbehoeftes, psychologisch gezien, ik denk het eigenlijk wel.
En soms is er nog wel wat familie en vrienden, maar overheerst het ziek-zijn zo, dat kontakt te vermoeiend is: het kost meer dan het geeft.
Hoe erg kun je in de val zitten?
Het gaat om een vrijwel of helemaal onoplosbaar probleem.
En onoplosbaarheid is not done in deze maatschappij en niet alleen daar: medemensen verdragen onoplosbaarheid (bijna) niet. En verdragen ons dus vaak niet. En verdragen we het zelf wel?
Wij hebben niet alleen een onoplosbare eenzaamheid, in gradaties,
maar ook nog een onoplosbare ziekte.
Twee onoplosbare problemen hebben, kun je traumatisch noemen.
En dat zichtbaar maken, geeft een druk gevoel en gezoek naar oplossingen bij onszelf en bij degenen die ons liefhebben.
En ook die reactie lijkt onoplosbaar en gaat cirkelen.
En niet-ME-ers kunnen zo enorm kwetsen door ons de onoplosbaarheid die we bij ons dragen, te gaan verwijten. Verwijten dat we niet genoeg doen, om .....ja om wat eigenlijk.....om op te lossen wat niet kan?
Teveel onoplosbaarheid accepteren, is denk ik, toch weg...
Maar ik weet niet of dat kan....ik weet niet of ik dat kan, ik heb steeds vaker het gevoel dat ik het onderspit delf.
De virtuele kontakten zoals er hier op FB zijn geven me een hoop vreugde.
En toch lees ik ook bij anderen, dat dat alleen niet genoeg is.
Maar ja.......
Vandaag berichten van een kudde olifanten die langsgaat bij de ME-ers die hun niet eenzame kerst vierden. En nu dus veel zieker zijn van het fijn hebben met geliefden.
En zie hier de val waarin mensen met ME gevangen zitten.
Door het vaak jaren tot decennia ziek-zijn verdwijnt de natuurlijke kringloop van het bouwen aan een sociaal netwerk: vrienden verdwijnen ...en er is geen energie om bezigheden buitenshuis te doen waarbij je dan nieuwe mensen kunt ontmoeten.
Alleen heel trouwe vriendschappen overleven en vaak zijn die er niet.
Dan blijft je familie en/of je eigen gezin over voor live kontakt.
Als die er niet (meer) zijn of als er daar grote problemen zijn, dan ontstaat er een daadwerkelijk tekort aan menselijk kontakt en warmte.
Ik weet niet meer of voldoende menselijk kontakt valt onder de eerste levensbehoeftes, psychologisch gezien, ik denk het eigenlijk wel.
En soms is er nog wel wat familie en vrienden, maar overheerst het ziek-zijn zo, dat kontakt te vermoeiend is: het kost meer dan het geeft.
Hoe erg kun je in de val zitten?
Het gaat om een vrijwel of helemaal onoplosbaar probleem.
En onoplosbaarheid is not done in deze maatschappij en niet alleen daar: medemensen verdragen onoplosbaarheid (bijna) niet. En verdragen ons dus vaak niet. En verdragen we het zelf wel?
Wij hebben niet alleen een onoplosbare eenzaamheid, in gradaties,
maar ook nog een onoplosbare ziekte.
Twee onoplosbare problemen hebben, kun je traumatisch noemen.
En dat zichtbaar maken, geeft een druk gevoel en gezoek naar oplossingen bij onszelf en bij degenen die ons liefhebben.
En ook die reactie lijkt onoplosbaar en gaat cirkelen.
En niet-ME-ers kunnen zo enorm kwetsen door ons de onoplosbaarheid die we bij ons dragen, te gaan verwijten. Verwijten dat we niet genoeg doen, om .....ja om wat eigenlijk.....om op te lossen wat niet kan?
Teveel onoplosbaarheid accepteren, is denk ik, toch weg...
Maar ik weet niet of dat kan....ik weet niet of ik dat kan, ik heb steeds vaker het gevoel dat ik het onderspit delf.
De virtuele kontakten zoals er hier op FB zijn geven me een hoop vreugde.
En toch lees ik ook bij anderen, dat dat alleen niet genoeg is.
Maar ja.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten