Medische verlatenlatenheid
Eindelijk ben ik er achter dat mijn trauma, de eindeloze medische onveiligheid is, die ME hebben met zich meebrengt. En hoe dat werkt.
Net als iedereen heb ik het meeste alleen gedaan en uitgezocht en overleefd.
Na de mantelzorg voor mijn moeder waarbij ik voor haar medische zorg heb ingezet, kon ik dat voor mezelf niet georganiseerd krijgen.
Mijn huisarts die ik jarenlang kon vertrouwen, maakte een einde aan de totale medische desolatie van de eerste 13 jaar van mijn ziekzijn.
Op het moment dat ik instortte en haar echt nodig had als medische rots in de branding.......ging ze zich overspannen gedragen en moest ik weg bij haar.
De periode van daarop volgende medische verlating/onzekerheid heeft meer dan een jaar geduurd, met nog meer hulpverleners-ellende....
Eindelijk werd de relatie met mijn nieuwe huisarts stabiel.
Nu zij door een ski-ongeluk voor enige tijd uitvalt, was er weer die medische verlatenheid.
Tot mijn logopediste die heel veel ziet en begrijpt, me te hulp schiet en me wil ondersteunen in deze medische verlatenheid.
En daar knap ik meteen helemaal van op.
Dat puzzelde me: Was ik nou zo afhankelijk van mijn huidige huisarts ( en toch ook de vorige huisarts) ?
En verplaatste ik dat nu naar mijn logo?
Want zo zou dit er, geproblematiseerd door psychologen, er waarschijnlijk uitzien.
Ik moest mezelf daarover toch bevragen.
Na een poosje begrijp ik, dat dit niet over afhankelijkheid van personen gaat, maar met het wel of niet aanwezig zijn van noodzakelijke medische zorg.
Vervangende collega huisarts wekte geen vertrouwen. Pas nu begrijp ik dat dit het grootste trauma is naast slechte bejegening: medische verlatenheid.
En dat ik er onmiddellijk volledig overstuur van raak, want ik verdraag het kennelijk niet langer.
Medische onveiligheid ontstaat direkt nu, want bij elke nieuwe arts en hulpverlener is het maar weer afwachten hoe ik bejegend ga worden.
Deze voor ME-ers een zeer bekende omstandigheid: geen vertrouwde medische zorg beschikbaar hebben heeft me uiteindelijk getraumatiseerd.
Ik ben blij met deze helderheid. Zowel het ski-ongeluk, als de vervelende collega als de logopediste me dit duidelijk gemaakt.
Eindelijk ben ik er achter dat mijn trauma, de eindeloze medische onveiligheid is, die ME hebben met zich meebrengt. En hoe dat werkt.
Net als iedereen heb ik het meeste alleen gedaan en uitgezocht en overleefd.
Na de mantelzorg voor mijn moeder waarbij ik voor haar medische zorg heb ingezet, kon ik dat voor mezelf niet georganiseerd krijgen.
Mijn huisarts die ik jarenlang kon vertrouwen, maakte een einde aan de totale medische desolatie van de eerste 13 jaar van mijn ziekzijn.
Op het moment dat ik instortte en haar echt nodig had als medische rots in de branding.......ging ze zich overspannen gedragen en moest ik weg bij haar.
De periode van daarop volgende medische verlating/onzekerheid heeft meer dan een jaar geduurd, met nog meer hulpverleners-ellende....
Eindelijk werd de relatie met mijn nieuwe huisarts stabiel.
Nu zij door een ski-ongeluk voor enige tijd uitvalt, was er weer die medische verlatenheid.
Tot mijn logopediste die heel veel ziet en begrijpt, me te hulp schiet en me wil ondersteunen in deze medische verlatenheid.
En daar knap ik meteen helemaal van op.
Dat puzzelde me: Was ik nou zo afhankelijk van mijn huidige huisarts ( en toch ook de vorige huisarts) ?
En verplaatste ik dat nu naar mijn logo?
Want zo zou dit er, geproblematiseerd door psychologen, er waarschijnlijk uitzien.
Ik moest mezelf daarover toch bevragen.
Na een poosje begrijp ik, dat dit niet over afhankelijkheid van personen gaat, maar met het wel of niet aanwezig zijn van noodzakelijke medische zorg.
Vervangende collega huisarts wekte geen vertrouwen. Pas nu begrijp ik dat dit het grootste trauma is naast slechte bejegening: medische verlatenheid.
En dat ik er onmiddellijk volledig overstuur van raak, want ik verdraag het kennelijk niet langer.
Medische onveiligheid ontstaat direkt nu, want bij elke nieuwe arts en hulpverlener is het maar weer afwachten hoe ik bejegend ga worden.
Deze voor ME-ers een zeer bekende omstandigheid: geen vertrouwde medische zorg beschikbaar hebben heeft me uiteindelijk getraumatiseerd.
Ik ben blij met deze helderheid. Zowel het ski-ongeluk, als de vervelende collega als de logopediste me dit duidelijk gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten