Acceptatie?

Acceptie?

Als je ziek wordt en na jaren blijkt dat chronisch te zijn, niet objectiveerbaar en onbehandelbaar, dan valt al gauw het woord acceptatie.
Artsen zeggen: je moet ermee leren leven, ik kan niets meer voor je doen.
En dan mag je naar huis.
Omdat artsen niks meer konden doen heb ik ze 15 jaar zoveel mogelijk gemeden.
Wachtend op een wetenschappelijke erkenning van ME en een oorzaak, waardoor er waarschijnlijk ook wel een behandeling zou komen dan. En ieder geval zou ik dan geen arts meer in verlegenheid brengen en geen gevoelens van machteloosheid meer teweegbrengen, als ik zou verschijnen met mijn onoplosbare klachten en problemen die daar uit voorkwamen.

Maar ja, wat moest ik in de tussentijd?
Zelf heb ik toen het gebied van de alternatieve geneeswijzen afgestruind. Alternatief bedoeld als: anders dan de reguliere gezondheidszorg.
Ik dacht: laat ik mijn emotionele issues, die ieder mens heeft, op orde brengen dan treedt er hopelijk verbetering van mijn lichamelijke klachten op. En voor mezelf verder ook fijn.
Veel geleerd, veel opgeruimd, maar geen verbetering.
En dus werd accepteren de enige optie.

Wat is accepteren eigenlijk en wat is het niet?
Accepteren is niet: opgeven en passief achter de geraniums gaan liggen. En ook niet meer elke mogelijke behandeling gaan proberen in de hoop dat het tegen beter weten in, toch iets gaat doen.
Alleen om hoop levend te houden.
Vroeger heb ik dat wel gedaan, helaas baatte het niet, het schaadde meestal wel.
Voor mij betekent het: een zo helder mogelijk inzicht te krijgen in hoe het met me is, wat kan ik en wat niet, mijn grenzen leren kennen en daarbinnen blijven. En daarmee in vrede kunnen leven.
Het gaat om de realiteit onder ogen te zien. Welke gevoelens en gedachten roept het op en die in de ogen kijken, want het is een permanent rouwproces, omdat de aandoening progressief is meestal.
En hoe moet het dan met het glas?
Het glas wat of half vol of half leeg is..... Mijn voorkeur gaat uit naar het bezien van het gedeelte wat vol is en dat evenzeer te waarderen als het gedeelte wat leeg is. En om het ene deel niet liever te hebben dan het andere.

Acceptatie is voor mij eigenlijk een natuurlijk gegeven. Veel van mijn lotgenoten zie ik er dagelijks mee worstelen en dat heb ik eigenlijk nooit gehad, vreemd genoeg.
Lang heb ik zelfs gedacht dat het wel zou overgaan als ik mijn emotionele huishouding op orde hield en binnen mijn grenzen zou blijven.
Ik heb me stilzwijgend aan de veranderingen aangepast en ben nooit boos geweest op mijn lichaam of op de ziekte en ook niet verdrietig om wat er niet meer kon.

Misschien komt dat omdat ik pas ziek werd op mijn dertigste jaar, alhoewel er daarvoor ook wel signalen waren achteraf. En omdat het ziekteproces bij mij geleidelijk ging.
Misschien komt het omdat mijn moeder ook ME had en ik dus gewend was aan een ME-leven. Hoewel ik mijn moeder er vroeger om veroordeeld heb en ik haar dus veel later pas volledig begreep.
Misschien komt het, omdat ik al vroeg begreep dat het leven niet ging om het streven naar geluk, vaak ook nog oppervlakkig geluk. Kennelijk heb ik altijd al begrepen dat het leven een stuk eenvoudiger is als ik de levensklussen op mijn weg maar gewoon zou doen ten volle en niet half.

Pas nu begin ik te protesteren, niet tegen de ME die mij is overkomen, wel tegen de gevolgen ervan.
Want die gevolgen maken me het verder leven met enige kwaliteit en invulling, onmogelijk.
En merk ik de schade van het hebben van een niet objectiveerbare aandoening, waardoor ik een speelbal ben geweest van het inzicht en vooral aan het gebrek daaraan van artsen, psychotherapeuten, keuringsartsen en uitkeringsinstanties, fysiotherapeuten en ook in mijn persoonlijke relaties.

En dat kan ik niet accepteren, dat is wat me is aangedaan, het onbegrip, de vernedering, het niet geloofd worden en het beter-weten.
Om die gevolgen te kunnen accepteren, wacht me een andere klus als ik uitgeprotesteerd ben, dan wacht vergeving geven.

'Ze weten niet wat ze doen........