Mijn ME-geschiedenis 3

Mijn geschiedenis met ME 3.

Uiteindelijk nam de zorgtaak voor mijn moeder een einde na haar dood in 2009.
Nog een jaar met het afhandelen van haar nalatenschap, het leeghalen van haar huis. Mijn ouderlijk huis verkopen.
Een jaar daarna merkte ik dat er niks van herstel was, integendeel.
Omdat ik voelde dat er iets moest gebeuren, vroeg ik aan mijn huisarts 2 een verwijzing. Want ik had een Kliniek voor Psychosomatiek gevonden die zichzelf zo mooi verkochten. Ze werkten met mensen die ziek waren, met onverklaarde maar ook met verklaarde klachten.
Ik dacht, zij hebben ervaring met ziekzijn , kunnen me helpen, mijn leven weer op de rit te krijgen. En door hun ervaring weten ze vast wat er nu nodig is en wie in te schakelen.
Nee, dus, wat een ramp. Ze waren totaal niet ingesteld op de behoeften van een ME-patient die al bijna dertig jaar ziek was.
Te lange uren therapie, in een groep, opname. Daar was allemaal geen sprake van dat ik dat aan zou kunnen.
Gevlucht.
Ondertussen had zich nog een ramp voltrokken.
Mijn huisarts 2 was zich zo vreemd gaan gedragen inmiddels, werd heel persoonlijk over zichzelf, vervolgens kreeg ik allerlei nare opmerkingen over mij. Ze zou met pensioen gaan, was eerder overspannen geweest en leek opeens slecht te gaan funktioneren.
De alarmbellen rinkelden opeens volop.
Hals over kop vertrok ik. En er ontstond en hele ingewikkelde situatie op een moment dat ik volledig stuk zat en mijn huisarts het enige vaste punt in mijn leven was voor medische veiligheid.
Vervolgens mijn zorg veiliggesteld, bij kollega huisarts 3, die ik gelukkig al kende.
Gesprek met huisarts 2 werd drama: ontkenning en alles werd uitgebreid bij mij gelegd, ik was het probleem.
En ja, dat kende ik, tenslotte is ME een aandoening die veelal op het bord van de patient gelegd. Van ME hebben raak je in de war, ik wel tenminste.
De signalen van mijn lichaam worden niet begrepen door medici en worden dus maar door psychologen als psychosomatisch geduid.
In het slechtste geval, vaak, krijg je als ME-patient, enerzijds het advies om binnen je grenzen te blijven en tegelijkertijd een behandeling die gericht is op het verleggen van je grenzen, no matter what.
De vraag die telkens speelde was en is : ben ik nou gek?
Want dat is telkens de boodschap.
Dubbele boodschappen, niet serieus genomen worden, jarenlang, altijd maar verdedigen en uitleggen, het had bij mij een enorme verwarring en onveiligheid gegeven.
toen ging huisarts 2 die dat nooit had gedaan, dat nu opeens helemaal wel doen, over mijn ziekzijn en over mij als patiënt en persoon.
Na dat gesprek reageerde ze op geen enkel signaal dat er iets mis was.
Ik besloot tot een klachtenprocedure, want ik mocht het niet laten gebeuren, dat een arts die ik volledig vertrouwde, dit deed
.
Te ziek om nog meer aan te kunnen, moest ik weer aan de bak.
Hoelang kan een mens zichzelf oprekken?
Huisarts2 wilde zich niet verantwoorden en loog 95 % van wat ze zei, ze zette er een volstrekt ander verzonnen verhaal naast het mijne.
Daarmee kleineerde ze me, schetste een onwaar negatief beeld van mij neer en een onwaar positief beeld van zichzelf. Ze negeerde mij en haar kollega die haar attendeerde op een probleem.
Ze loog over wat er gebeurd was.
Daarmee verbrak ze haar medische belofte om aan patïënten geen schade te doen.
Ze verklaarde me voor gek in mijn waarnemingen over haar, mijn interpretatie daarvan en mijn problemen met haar gedrag.
En dit raakte me zo diep, dat ik het bijna niet overleefde.
Ik had tenslotte al zo'n decennialang trauma door de ME.
Dit nieuwe trauma........ik kon gewoon niet meer.
Gelukkig stond huisarts 3 helemaal voor me klaar. Ze raapte me op en begon met het puin te ruimen, wat haar kollega had achter gelaten.
Ook dat was ingewikkeld, omdat huisarts 3 in een loyaliteitsconflict kwam t.o.v. haar kollega. Zeer begrijpelijk, maar daardoor werd ik voorzichtig.
Onderliggend speelde voor mij aldoor de vraag en de angst of ik wel geloofd zou worden. Want het was een een op een situatie.
Het niet geloofd worden van ME klachten kende ik zo goed.
Het ging slecht met me psychisch, het gebeuren met huisarts2 was zo teveel.
Ik zocht hulp opnieuw in de GGZ.
De eerste therapeut zette me op het goede spoor m.b.t. de problemen met huisarts 2, maar nog voor dat klaar was, ging hij zulke rare dingen zeggen over mijn ziekzijn en hij weigerde me konsulten bij de psychiater m.b.t. mijn medicatie. Die vraag verklaarde hij voor gek, terwijl ik al zolang depressiva slikte zonder dat een psychiater dat beoordeelde.
Ook hij kon het niet laten mijn assertieve gedrag en intuïtie als gestoord te duiden.
Datzelfde heb ik vervolgens nog meegemaakt bij een vrijgevestigde psychiater, dat was een heks,en een EMDR therapeut die er niks van kon. Ook zij konden het niet laten mij allerlei narigheden mee te geven over mezelf en het niet nodig vinden om naar mijn medicatie te kijken. Terwijl mijn huisarts 3 achter mijn vragen stond.
Ik ging opnieuw stuk, de GGZ kan niets voor mij betekenen en maakt de situatie opnieuw erger.
Uiteindelijk hebben mijn huisarts 3 en ik mijn antidepressivum ( AD) onder de loep genomen.
Afbouwen van de oude AD kon ik zonder enkel effekt te merken. Het spul werkte gewoon niet meer. Mijn intuïtie was juist.
Ik voelde een enorme bevestiging van mijn eigen intuitie: ik ben niet gek.
Nieuwe AD werkten op de hoogste dosis. Wat een opluchting. Het begin van de definitieve verbetering van de posttraumatische stress ( PTSS) klachten.
Deze PTSS klachten werden over het hoofd gezien door alle psychotherapeuten. De eerste zei dat ik net op tijd was om dat te voorkomen. Het heeft nog anderhalf jaar geduurd tot er dor de AD verbetering kwam.
PTSS dus opgelopen aan ME en aan huisarts2. Door medische onveiligheid en medische mishandeling.
Omdat ik zoveel klachten bleef houden, besloot ik, mijn huisarts3, de klachtenprocedure met toelichting over de leugens, te laten lezen., als ze dat wilde.
Dat wilde ze.
Toen we erover spraken, gaf ze me erkenning van mijn uitspraken over huisarts 2. Ze weersprak een aantal narigheden en omdraaiingen en sprak uit dat mijn analyse helemaal klopte.
Wat een opluchting dat gaf, toen bleek dat ze me geloofde.
Als je altijd voor gek verklaard wordt, omdat je waarnemingen over jezelf en anderen, kontinue ontkend worden, wordt je daar heel onzeker van.
Ik geloof wel in mezelf, maar als ik aldoor ontkend wordt, dan wordt het moeilijk om jezelf bij elkaar te houden en overeind te blijven.
Deze erkenning van huisarts3 bleek daardoor een enorme opluchting.
een bevestiging dat zij me niet gek vindt.
En dat is belangrijk, want leven in een wereld die me telkens de boodschap geeft, dat ik gek ben, is onmogelijk.
 
wordt vervolgd