Wat ik niet begrijp.

Wat ik niet begrijp.

Wat ik niet begrijp, is dat zieke mensen over hun ziekte of over hun zieke lichaam praten in scheldtermen. Dit k*t lichaam, deze kl*te ziekte en elke keer als ik dat hoor of lees, doet me dat pijn in mijn hart. En dat geldt niet alleen voor het hebben van ME, het gebeurt ook bij mensen die een andere ziekte hebben.
De boosheid begrijp ik wel, alleen heb ik die zelf nooit gehad....
Misschien is dat wel raar. Ik heb mijn ziekzijn vanaf het begin aan, als vanzelf geaksepteerd. Raar of makkelijk? Geen idee. Of heb ik mijn ziekzijn helemaal niet geaksepteerd en zou het beter zijn voor me, als ik es flink boos werd op mijn ME?

Waarom spreken mensen zo over zichzelf en hun ziekte. En waarom doet het mij zo'n pijn?
Ik weet het niet.
Zou het hetzelfde zijn, als schelden op jezelf, niet als grapje, maar serieus?
En is dat dan ook een uiting van het niet houden van jezelf?
Als dat zo is, dan zou je je ziekte ook lief moeten hebben?
Dat lijkt teveel gevraagd, toch?
Of is het spiritueel gezien de bedoeling, dat je jezelf en dus ook je ziekte
omarmt?
Natuurlijk ben ik boos en verdrietig over hoe mensen met ME bejegend worden en hoe we massaal in de steek gelaten worden, door vrienden, de gezondheidszorg en de maatschappij.
En ik ben ook boos , ben ik boos en verdrietig, dat ME niet erkend wordt en de psychosomatisering die plaatsvindt en dat er niet naar ons leed geluisterd wordt. Behalve de enkele welwillenden.
Maar om de ME, in je eigen lijf uit te schelden, ik kan er niks mee.
Het lijkt mij nergens toe te leiden.
Alleen, wie ben ik?
Ik begrijp het niet.