Adviezen
En wat is het toch met adviezen?
Waarom geven mensen toch zo graag adviezen?
ME-patiënten, zoals ik, hebben behalve dat we ziek zijn, soms heel ernstig ziek, extra problemen.
We hebben te maken met een enorm onbegrip van de mensen om ons heen.
Dit gebeurt vaak in de persoonlijke leefsfeer, partner, kinderen, familie en/of vrienden, waardoor een groot innerlijk isolement kan ontstaan....
Daar bovenop komt het onbegrip van artsen en andere hulpverleners: eigenlijk weet ik nieuwe behandelaar nooit wat me te wachten staat, hoe zal deze weer kijken naar mij en naar deze onbegrepen ziekte.
Want dat is wat ME is, een onbegrepen neurologische aandoening die helaas nog niet medisch aantoonbaar is.
De consequenties hiervan zijn, dat er verkeerde diagnoses worden gesteld en verkeerde behandelingen worden voorgeschreven.
Uiteindelijk valt er vaak een grote stilte, omdat er niet meer behandeld kan worden.
Wat er in ons in de hele situatie vaak ontbreekt, is de juiste zorg, maar ook is er geen luisterend oor.
Gezonde mensen ( maar ook zieke mensen) hebben niet meer het geduld en geen zin om zich te verdiepen in het proces van ziekzijn.
Dat proces en de gevoelens die er dagelijks zijn door alle beperkingen die er zijn, willen gedeeld en geuit worden.
Alleen is alleen maar luisteren zonder adviezen te geven zo moeilijk.
Dat is heel begrijpelijk, want luisteren naar een mens in een onoplosbare situatie, is a hell of a job.
Als je luistert, wordt je nl met gevoelens van machteloosheid gekonfron-teerd. Machteloosheid van de zieke vriend of familielid, maar ook die van jezelf.
Machteloosheid om dat je niets kunt DOEN om te helpen, maar alleen maar ZIJN.
Het is niet erg om niets te kunnen doen voor een ander, het belangrijkste is om er te kunnen zijn.
En dat is het moeilijkste wat er is, want dan wordt je met jezelf gekonfronteerd.
Met de angsten en de pijn die de situatie van een zieke mens bij jou als gezond mens, oproept.
De angst dat het jou ook kan overkomen.
De angst voor je eigen sterfelijkheid en de pijn die je hebt om je eigen verliezen.
Meestal heb ik meer behoefte aan een luisterend oor, dan aan adviezen.
Als ik adviezen en oplossingen wil horen, stel ik die vraag. Als ik alleen maar wil vertellen hoe ik me voel, doe ik dat en stel ik geen vraag.
Dus is het niet zo moeilijk om te begrijpen wat ik nodig heb en je kunt het ook altijd nog vragen
Wat mij dan wel helpt, is als de luisteraar vragen stelt...vragen die me uitnodigen om meer en verder te vertellen.
Als ik op dat moment een advies krijg, ervaar ik dat vaak als een belediging: Hoe kan iemand nou denken, dat ik dat zelf niet al veel eerder heb verzonnen of gehoord, dat het allang is uitgeprobeerd. En dat het of niet werkte of omdat het onuitvoerbaar bleek.
Mensen vinden het vaak nodig om me te laten weten, dat ik niet zoveel met ziekzijn bezig moet zijn, maar meer met het gewone leven. Meer afleiding gaan zoeken.
En begrijpen niet dat mijn gewone leven vooral bestaat uit ziekzijn of de consequenties daarvan. Oeps, afleiding zoeken behoort tot de onmogelijkheden of is niet leuk, omdat de inspanning te groot en dus teveel narigheid tot gevolg heeft.
Denk na voor je zulke dingen tegen me zegt, alsjeblieft, want ik word er zo verdrietig van......
En boos!
En wat is het toch met adviezen?
Waarom geven mensen toch zo graag adviezen?
ME-patiënten, zoals ik, hebben behalve dat we ziek zijn, soms heel ernstig ziek, extra problemen.
We hebben te maken met een enorm onbegrip van de mensen om ons heen.
Dit gebeurt vaak in de persoonlijke leefsfeer, partner, kinderen, familie en/of vrienden, waardoor een groot innerlijk isolement kan ontstaan....
Daar bovenop komt het onbegrip van artsen en andere hulpverleners: eigenlijk weet ik nieuwe behandelaar nooit wat me te wachten staat, hoe zal deze weer kijken naar mij en naar deze onbegrepen ziekte.
Want dat is wat ME is, een onbegrepen neurologische aandoening die helaas nog niet medisch aantoonbaar is.
De consequenties hiervan zijn, dat er verkeerde diagnoses worden gesteld en verkeerde behandelingen worden voorgeschreven.
Uiteindelijk valt er vaak een grote stilte, omdat er niet meer behandeld kan worden.
Wat er in ons in de hele situatie vaak ontbreekt, is de juiste zorg, maar ook is er geen luisterend oor.
Gezonde mensen ( maar ook zieke mensen) hebben niet meer het geduld en geen zin om zich te verdiepen in het proces van ziekzijn.
Dat proces en de gevoelens die er dagelijks zijn door alle beperkingen die er zijn, willen gedeeld en geuit worden.
Alleen is alleen maar luisteren zonder adviezen te geven zo moeilijk.
Dat is heel begrijpelijk, want luisteren naar een mens in een onoplosbare situatie, is a hell of a job.
Als je luistert, wordt je nl met gevoelens van machteloosheid gekonfron-teerd. Machteloosheid van de zieke vriend of familielid, maar ook die van jezelf.
Machteloosheid om dat je niets kunt DOEN om te helpen, maar alleen maar ZIJN.
Het is niet erg om niets te kunnen doen voor een ander, het belangrijkste is om er te kunnen zijn.
En dat is het moeilijkste wat er is, want dan wordt je met jezelf gekonfronteerd.
Met de angsten en de pijn die de situatie van een zieke mens bij jou als gezond mens, oproept.
De angst dat het jou ook kan overkomen.
De angst voor je eigen sterfelijkheid en de pijn die je hebt om je eigen verliezen.
Meestal heb ik meer behoefte aan een luisterend oor, dan aan adviezen.
Als ik adviezen en oplossingen wil horen, stel ik die vraag. Als ik alleen maar wil vertellen hoe ik me voel, doe ik dat en stel ik geen vraag.
Dus is het niet zo moeilijk om te begrijpen wat ik nodig heb en je kunt het ook altijd nog vragen
Wat mij dan wel helpt, is als de luisteraar vragen stelt...vragen die me uitnodigen om meer en verder te vertellen.
Als ik op dat moment een advies krijg, ervaar ik dat vaak als een belediging: Hoe kan iemand nou denken, dat ik dat zelf niet al veel eerder heb verzonnen of gehoord, dat het allang is uitgeprobeerd. En dat het of niet werkte of omdat het onuitvoerbaar bleek.
Mensen vinden het vaak nodig om me te laten weten, dat ik niet zoveel met ziekzijn bezig moet zijn, maar meer met het gewone leven. Meer afleiding gaan zoeken.
En begrijpen niet dat mijn gewone leven vooral bestaat uit ziekzijn of de consequenties daarvan. Oeps, afleiding zoeken behoort tot de onmogelijkheden of is niet leuk, omdat de inspanning te groot en dus teveel narigheid tot gevolg heeft.
Denk na voor je zulke dingen tegen me zegt, alsjeblieft, want ik word er zo verdrietig van......
En boos!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten