Grenzen
Wat is dat toch met grenzen?
En wat is dat toch met ME en grenzen?
Een haat-liefde verhouding.
Als ME-patiënten moeten we houden van onze grenzen om niet zieker te worden en we haten het dat onze grenzen ons zo beperkt maken.
En dat in een maatschappij waarin het mode en noodzaak is om grenzen te verleggen.
Want het binnen je grenzen blijven is immers stilstaan, volgens de huidige t...rendsetters. En stilstaan is achteruitgang.
Als ik met mijn ME, binnen mijn grenzen blijf, zorg ik goed voor mezelf.
Maatschappelijk gezien doe ik het dan alleen helemaal verkeerd. Door blij te zijn met goed voor mezelf zorgen, blijf ik stilstaan=achteruitgang.
Massaal worden we in activerings-trajecten, revalidatie-centra, anders-denken therapieën gemanouvreerd om toch vooral gehoorzaam onze grenzen te verleggen en mee te doen aan de maatschappelijke norm.
Een groot innerlijk konflikt kan volgen: moet ik mezelf gehoorzamen of aan de maatschappelijke eisen van het UWV , WWB, WMO en gewone artsen en therapeuten.
Lieden die zo zijn vastgeroest in een grensverleggende levensvisie, dat ze vergeten dat respect voor grenzen, erbinnen blijven en stilstaan......Geen achteruitgang is.
Dat dat rust, verbetering en acceptatie mogelijk maakt.
Acceptatie van wat er is i.p.v. weg te rennen van een soms pijnlijke waarheid van wat werkelijke gezondheid is.
Alleen kan ik de schuld niet volledig bij die lieden leggen, want de andere helft doe ik zelf.
Want oh, hoe moeilijk is het om mijn eigen grenzen te voelen en te respecteren en ze niet met voeten te treden.
Want om welke grens gaat het nou eigenlijk waar ik bij moet stoppen?
De eerste grens waar ik lichtjes merk, dat ik me enigszins onprettig begin te voelen.
De tweede grens is op het moment, dat ik me naar ga voelen, het derde moment is, dat ik zeker weet, dat het meer dan genoeg is....
De vierde grens is dat ik flauwval of doodga......
En eigenlijk is er ook een nulde grens en dat is waar ik van tevoren al voel, dat ik helemaal niet kan gaan doen, wat het plan is.
Het beste voor mijn ME is stoppen /niets doen bij de nulde grens.
Ga ik daarover heen dan wacht me na het plan uitvoeren een PEM, de beruchte gevoelens van malaise na een lichamelijke of psychische inspanning, wat bij ME hoort.
En hoe meer grenzen ik overtreden heb, hoe zwaarder de PEM.
Zelf heb ik ontdekt, dat ik die PEM niet voor lief kan nemen.......want mijn herstel is niet meer naar het nivo van voor de PEM: alles wat ik verloren heb in mijn leven, aan inspanningsmogelijkheid door te grote fysieke en psychische overbelasting, heb ik nooit meer teruggewonnen.
Dus voorzichtigheid met toch naar een feestje, toch op vakantie,
toch........
is helaas geboden.....
En daarvoor ben ik zelf de eindverantwoordelijke......
Wat is dat toch met grenzen?
En wat is dat toch met ME en grenzen?
Een haat-liefde verhouding.
Als ME-patiënten moeten we houden van onze grenzen om niet zieker te worden en we haten het dat onze grenzen ons zo beperkt maken.
En dat in een maatschappij waarin het mode en noodzaak is om grenzen te verleggen.
Want het binnen je grenzen blijven is immers stilstaan, volgens de huidige t...rendsetters. En stilstaan is achteruitgang.
Als ik met mijn ME, binnen mijn grenzen blijf, zorg ik goed voor mezelf.
Maatschappelijk gezien doe ik het dan alleen helemaal verkeerd. Door blij te zijn met goed voor mezelf zorgen, blijf ik stilstaan=achteruitgang.
Massaal worden we in activerings-trajecten, revalidatie-centra, anders-denken therapieën gemanouvreerd om toch vooral gehoorzaam onze grenzen te verleggen en mee te doen aan de maatschappelijke norm.
Een groot innerlijk konflikt kan volgen: moet ik mezelf gehoorzamen of aan de maatschappelijke eisen van het UWV , WWB, WMO en gewone artsen en therapeuten.
Lieden die zo zijn vastgeroest in een grensverleggende levensvisie, dat ze vergeten dat respect voor grenzen, erbinnen blijven en stilstaan......Geen achteruitgang is.
Dat dat rust, verbetering en acceptatie mogelijk maakt.
Acceptatie van wat er is i.p.v. weg te rennen van een soms pijnlijke waarheid van wat werkelijke gezondheid is.
Alleen kan ik de schuld niet volledig bij die lieden leggen, want de andere helft doe ik zelf.
Want oh, hoe moeilijk is het om mijn eigen grenzen te voelen en te respecteren en ze niet met voeten te treden.
Want om welke grens gaat het nou eigenlijk waar ik bij moet stoppen?
De eerste grens waar ik lichtjes merk, dat ik me enigszins onprettig begin te voelen.
De tweede grens is op het moment, dat ik me naar ga voelen, het derde moment is, dat ik zeker weet, dat het meer dan genoeg is....
De vierde grens is dat ik flauwval of doodga......
En eigenlijk is er ook een nulde grens en dat is waar ik van tevoren al voel, dat ik helemaal niet kan gaan doen, wat het plan is.
Het beste voor mijn ME is stoppen /niets doen bij de nulde grens.
Ga ik daarover heen dan wacht me na het plan uitvoeren een PEM, de beruchte gevoelens van malaise na een lichamelijke of psychische inspanning, wat bij ME hoort.
En hoe meer grenzen ik overtreden heb, hoe zwaarder de PEM.
Zelf heb ik ontdekt, dat ik die PEM niet voor lief kan nemen.......want mijn herstel is niet meer naar het nivo van voor de PEM: alles wat ik verloren heb in mijn leven, aan inspanningsmogelijkheid door te grote fysieke en psychische overbelasting, heb ik nooit meer teruggewonnen.
Dus voorzichtigheid met toch naar een feestje, toch op vakantie,
toch........
is helaas geboden.....
En daarvoor ben ik zelf de eindverantwoordelijke......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten