Vacuüm
Nog een vreemd bijverschijnsel van het hebben van ME is voor mij het gevoel in een soort van vacuüm te leven.
Het vacuüm wat ligt tussen leven en doodgaan.
Noch het een noch het ander voltrekt zich.
Er is te weinig energie om echt vol te leven en er is teveel energie om te sterven.
En ergens in dat tussengebied speelt zich mijn leven af.
Naarmate de jaren verglijden, wordt dat tussengebied kle...iner en het verschuift.....
Mijn fysieke levensmogelijkheden zijn steeds kleiner geworden en dood lijkt dichterbij te komen.
Jaah, natuurlijk word ik steeds ouder dus sterven sluipt dichterbij, maar dat is een ander sluipen dan het vacuüm-gevoel.
Ik weet nog goed, wat mijn eerste gevoel was toen ik overvallen werd door de doordringende uitputting van ME.
Het voelde alsof ik bewust beleefde hoe mijn levensvlam langzaam aan het doven was. Een vreemde en beangstigende ervaring.
Later wende het en verdween het naar de achtergrond.
De laatste tijd ben ik me bewuster van het voeren van een gevecht voor mijn leven, terwijl ik geen levensbedreigende ziekte heb, volgens de boekjes.....
En toch ervaar ik het wel zo.......
Er zijn steeds minder fysieke mogelijkheden en steeds meer beperkingen.
Het leeglopen van mijn leven heeft de kwaliteit van leven ernstig veranderd.
Vermoedelijk zouden veel mensen als ze echt zouden weten hoe mijn leven voelt, gillend weglopen bij het idee alleen al.
En toch.
En toch ervaar ik mijn leven als heel boeiend.
Gekluisterd en wel aan huis en bed, heeft er een innerlijke ontwikkeling
in mij plaatsgevonden waar ik zonder ME waarschijnlijk niet aan was toegekomen.....
Ogenschijnlijk een saai leven "lijdend", heeft die woestijn mij naar een innerlijke oase geleid.....
Nog een vreemd bijverschijnsel van het hebben van ME is voor mij het gevoel in een soort van vacuüm te leven.
Het vacuüm wat ligt tussen leven en doodgaan.
Noch het een noch het ander voltrekt zich.
Er is te weinig energie om echt vol te leven en er is teveel energie om te sterven.
En ergens in dat tussengebied speelt zich mijn leven af.
Naarmate de jaren verglijden, wordt dat tussengebied kle...iner en het verschuift.....
Mijn fysieke levensmogelijkheden zijn steeds kleiner geworden en dood lijkt dichterbij te komen.
Jaah, natuurlijk word ik steeds ouder dus sterven sluipt dichterbij, maar dat is een ander sluipen dan het vacuüm-gevoel.
Ik weet nog goed, wat mijn eerste gevoel was toen ik overvallen werd door de doordringende uitputting van ME.
Het voelde alsof ik bewust beleefde hoe mijn levensvlam langzaam aan het doven was. Een vreemde en beangstigende ervaring.
Later wende het en verdween het naar de achtergrond.
De laatste tijd ben ik me bewuster van het voeren van een gevecht voor mijn leven, terwijl ik geen levensbedreigende ziekte heb, volgens de boekjes.....
En toch ervaar ik het wel zo.......
Er zijn steeds minder fysieke mogelijkheden en steeds meer beperkingen.
Het leeglopen van mijn leven heeft de kwaliteit van leven ernstig veranderd.
Vermoedelijk zouden veel mensen als ze echt zouden weten hoe mijn leven voelt, gillend weglopen bij het idee alleen al.
En toch.
En toch ervaar ik mijn leven als heel boeiend.
Gekluisterd en wel aan huis en bed, heeft er een innerlijke ontwikkeling
in mij plaatsgevonden waar ik zonder ME waarschijnlijk niet aan was toegekomen.....
Ogenschijnlijk een saai leven "lijdend", heeft die woestijn mij naar een innerlijke oase geleid.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten