Vergeten.....
Een bijverschijnsel van langdurig chronisch ziekzijn en in het bijzonder bij het hebben van ME, is het gevoel vergeten te worden.
En het vervelende is dat we ook vergeten worden.....
Toen ik 26 jaar geleden ME kreeg, vertelde mijn huisarts van toen, dat hij niks voor me kon doen...En ik ben ruim 10 jaar niet meer bij hem teruggeweest en daarna alleen voor huis-tuin-en-keuken-ding...en.
Hij vroeg nooit meer hoe het met de ME ging.......Vergeten.
Vervolgens heel veel alternatieve cursussen en therapieën gedaan, die geen resultaten gaven en ik ging weer verder en vooral naar huis. Vergeten.
Tot er problemen ontstonden met mijn uitkering, waar steeds meer eisen gingen stellen, waar ik niet aan kon voldoen...
Dus ik bezocht mijn inmiddels nieuwe huisarts met de vraag:" ik ben al heel lang ziek, maar ik word niet gecontroleerd noch gezien door ook maar een behandelaar en ik heb maatschappelijk gezien een arts nodig is van mijn gezondheids-situatie, ook al voor als mijn situatie verslechterd.
Want ik word telkens weer vergeten.
Mijn geluk was, dat mijn huisarts het met me eens was', dat dat niet goed was en mij wel elke 6 maanden wilde zien....net genoeg om mij niet te vergeten...
Het volgende geluk was, dat ik een aantal andere aandoeningen kreeg, die geaksepteerd en behandelbaar waren en daardoor werd ik gezien ipv vergeten.
Ook met goede vrienden heeft een dergelijk proces plaatsgevonden,
met gezonde vrienden.
Zij vertrokken stilletjes en soms stuurde ik ze zelf weg, vooral wanneer ze mij de schuld gaven van mijn ziekzijn en mij onwillig vonden om te genezen.
Uiteindelijk was het voor mij dan beter om hen maar te vergeten.....
Vaak heb ik het gevoel, dat als ik me nergens meer laat zien of horen, dat ik dan vergeten word........dus af en toe roep ik mezelf uit mijn woestijn de wereld in.
Om me niet te laten vergeten......
Een bijverschijnsel van langdurig chronisch ziekzijn en in het bijzonder bij het hebben van ME, is het gevoel vergeten te worden.
En het vervelende is dat we ook vergeten worden.....
Toen ik 26 jaar geleden ME kreeg, vertelde mijn huisarts van toen, dat hij niks voor me kon doen...En ik ben ruim 10 jaar niet meer bij hem teruggeweest en daarna alleen voor huis-tuin-en-keuken-ding...en.
Hij vroeg nooit meer hoe het met de ME ging.......Vergeten.
Vervolgens heel veel alternatieve cursussen en therapieën gedaan, die geen resultaten gaven en ik ging weer verder en vooral naar huis. Vergeten.
Tot er problemen ontstonden met mijn uitkering, waar steeds meer eisen gingen stellen, waar ik niet aan kon voldoen...
Dus ik bezocht mijn inmiddels nieuwe huisarts met de vraag:" ik ben al heel lang ziek, maar ik word niet gecontroleerd noch gezien door ook maar een behandelaar en ik heb maatschappelijk gezien een arts nodig is van mijn gezondheids-situatie, ook al voor als mijn situatie verslechterd.
Want ik word telkens weer vergeten.
Mijn geluk was, dat mijn huisarts het met me eens was', dat dat niet goed was en mij wel elke 6 maanden wilde zien....net genoeg om mij niet te vergeten...
Het volgende geluk was, dat ik een aantal andere aandoeningen kreeg, die geaksepteerd en behandelbaar waren en daardoor werd ik gezien ipv vergeten.
Ook met goede vrienden heeft een dergelijk proces plaatsgevonden,
met gezonde vrienden.
Zij vertrokken stilletjes en soms stuurde ik ze zelf weg, vooral wanneer ze mij de schuld gaven van mijn ziekzijn en mij onwillig vonden om te genezen.
Uiteindelijk was het voor mij dan beter om hen maar te vergeten.....
Vaak heb ik het gevoel, dat als ik me nergens meer laat zien of horen, dat ik dan vergeten word........dus af en toe roep ik mezelf uit mijn woestijn de wereld in.
Om me niet te laten vergeten......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten