Over maskers gesproken....
Eigenlijk heb ik mijn hele leven geprobeerd een masker te krijgen, want ik kreeg de boodschap:
ik moest harder worden, meer eelt op mijn ziel krijgen, boos worden ipv verdrietig, niet zo diep graven, positief zijn etc etc.
Dus dat probeerde ik, want er was iets niet goed aan mij kennelijk en ik voelde me alleen.
Wat er precies verkeerd aan mij was, begreep ik niet, maa...r ik probeerde net zo te worden als anderen. En ik kweekte een heel dun masker. Aangepast leven zo goed als dat ging, maar ik bleef alleen.
In de betere therapieën werd me duidelijk, dat het beter zou gaan als ik meer mezelf werd. Dan zou mijn leven makkelijker worden.
Het tegendeel bleek waar: mijn aanpassingsschilletje wat ik zo zorgvuldig had gekweekt, pelde ik af en ik kwam meer en meer te voorschijn.
Mijn masker ging af en ik voelde hoe goed dat voor mezelf was.
Er dook alleen één nieuw probleempje op: de meeste mensen vinden me veel leuker, als ik aangepast reageer . Braaf en gehoorzaam ben.
Als ik echter goed voor mezelf zorg door te zeggen wat ik wel en niet prettig vind en als ik mijn grenzen duidelijk aangeef, zijn degenen die het hardste roepen, dat ik me niet meer aan moet passen, maar mezelf moet worden, degenen die dan heel hard weglopen.
En wegblijven.
Want ja, ik ben niet meer gehoorzaam, braaf en stil.
Ik ben strijdbaar, doe mijn mond open en uit mijn emoties...En voel me nog steeds alleen.
Beter zo alleen, dan verscholen in mezelf alleen.
Wanneer gaat de rest van de wereld zijn/haar masker afzetten?
Eigenlijk heb ik mijn hele leven geprobeerd een masker te krijgen, want ik kreeg de boodschap:
ik moest harder worden, meer eelt op mijn ziel krijgen, boos worden ipv verdrietig, niet zo diep graven, positief zijn etc etc.
Dus dat probeerde ik, want er was iets niet goed aan mij kennelijk en ik voelde me alleen.
Wat er precies verkeerd aan mij was, begreep ik niet, maa...r ik probeerde net zo te worden als anderen. En ik kweekte een heel dun masker. Aangepast leven zo goed als dat ging, maar ik bleef alleen.
In de betere therapieën werd me duidelijk, dat het beter zou gaan als ik meer mezelf werd. Dan zou mijn leven makkelijker worden.
Het tegendeel bleek waar: mijn aanpassingsschilletje wat ik zo zorgvuldig had gekweekt, pelde ik af en ik kwam meer en meer te voorschijn.
Mijn masker ging af en ik voelde hoe goed dat voor mezelf was.
Er dook alleen één nieuw probleempje op: de meeste mensen vinden me veel leuker, als ik aangepast reageer . Braaf en gehoorzaam ben.
Als ik echter goed voor mezelf zorg door te zeggen wat ik wel en niet prettig vind en als ik mijn grenzen duidelijk aangeef, zijn degenen die het hardste roepen, dat ik me niet meer aan moet passen, maar mezelf moet worden, degenen die dan heel hard weglopen.
En wegblijven.
Want ja, ik ben niet meer gehoorzaam, braaf en stil.
Ik ben strijdbaar, doe mijn mond open en uit mijn emoties...En voel me nog steeds alleen.
Beter zo alleen, dan verscholen in mezelf alleen.
Wanneer gaat de rest van de wereld zijn/haar masker afzetten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten